Każdy medal ma dwie strony. Mówimy „mierz wysoko”, „Chcesz być mistrzem, musisz wymagać od siebie niemożliwego”, „Im wyżej patrzysz tym dalej zajdziesz”. To prawda. Z drugiej strony, od wielkich mistrzów słyszymy też: „Nie trafiłem ponad 9000 rzutów w mojej karierze. Przegrałem prawie 300 gier. 26 razy nie trafiłem decydujących piłek w meczu. Ponosiłem porażki raz po raz przez całe moje życie. I właśnie dlatego osiągnąłem sukces.” [Michael Jordan] „Ja nigdy nie przegrywam. Ja albo wygrywam albo się uczę” [Novak Djokovic].
 

Na pozór więc mamy dwa podejścia. Tak naprawdę dzieli je subtelna granica i obydwa te rodzaje przekonań są potrzebne w sporcie. Chodzi o to, aby potrafić korzystać z nich obu w różnych sytuacjach. Wiedzieć, co zmotywuje do tego, żeby próbować dalej, żeby po błędzie podjąć z przekonaniem następną akcję w meczu. Wymagajmy od siebie (od dziecka) dużo, ale dawajmy prawo do błędów, z których zostaną wyciągnięte wnioski. Jeżeli mamy oczekiwania idealnej, bezbłędnej postawy na boisku, to utrudnia to budowanie prawdziwej pewności siebie. Dlaczego? Bo idealny wzór jest niedościgniony, więc kiedy się orientujemy, że go nie dogonimy… poddajemy się. Warto więc mierzyć wysoko, pamiętając o tym, że jeden czy drugi błąd nie jest powodem go generalizowania i mówienia, że cały mecz jest słaby, a tak w ogóle to jestem kiepskim piłkarzem. To chyba najszybszy sposób na podkopanie pewności siebie. Mistrzowski sposób myślenia oznacza, że umiemy, mimo błędu czy porażki,  zachować dobre myśli o sobie. Grać następną akcję tak, jakby była nowym otwarciem meczu, koncentrować się na tym, co jest do zrobienia i co mogę na tę chwilę, bo, tamtej już nie zmienię. Wyciągnąć potem lekcje na przyszłość. Takie podejście przenosi się też oczywiście na szkołę i życie. 

A jak uczyć tego dziecko? W rozmowie i przede wszystkim własnym przykładem, bo dzieci uczą się przez naśladownictwo.